“Mieke van Oss, moeder van twee kinderen genoot met volle teugen van het leven.
Zoals ook die ene woensdagmiddag, 13 juli 2005. Liggend in haar hangmat in de tuin, haar oudste zoon van vier jaar op schoot. Haar complete wereld veranderde van het ene op het andere moment toen de pilaar waaraan de hangmat was bevestigd afbrak. Zij kwam met haar hangmat op de grond terecht. Haar zoon bleef ongedeerd. Mieke overleefde het ternauwernood.
Gevolg: 7 nekwervels gebroken, een hoge dwarslaesie. Mieke was tweeëndertig toen zij vanaf haar schouders verlamd raakte; voor de rest van haar leven.
In 2013, ruim zeven jaar later blikt ze terug op de abrupte wending die haar leven kreeg.
Op de consequenties die dat ene fatale moment heeft gehad op haar leven, dat van haar gezin en haar omgeving. Zij beschrijft de zoektocht naar kwaliteit van leven en het balanceren tussen het positieve en negatieve."