Als ik een collumn wil schrijven moet ik wel iets te vertellen hebben. Wie ben ik om te denken dat ik iets te vertellen heb? Wie ben ik om te denken dat mensen mijn gedachten willen lezen? Wie ben ik en wat wil ik overbrengen? Wat wil ik bereiken? Wat is mijn doel?
Tijdens mijn werkzaamheden als pedagogisch medewerkster heb ik altijd een doel in mijn achterhoofd gehad: Ieder kind uniek en mag zijn wie hij of zij is. Dus, ondanks alle problemen, is het belangrijk om het kind te laten zijn. Van daaruit kan het zich ontwikkelen. Nu ben ikzelf aan de andere kant van de medaille komen staan. In plaats van te behandelen, word ik behandeld. In mijn geval is dit ontstaan door een ongeval, met als gevolg een blijvende lichamelijke handicap. Een hoge dwarslaesie, vanaf mijn schouders verlamd. Van de ene op de andere dag ben ik nog meer erachter gekomen hoe belangrijk het is om je eigen ik te behouden. Want als je zichtbaar gehandicapt bent, wordt al snel vergeten dat er nog een mens achter deze handicap schuilt.
Soms hebben mensen met bijvoorbeeld hersenletsel, het omgekeerde probleem. Hoe moeilijk is het om aan de buitenwereld uit te leggen dat achter een mens ook nog een handicap kan schuilen, al is deze niet direct zichtbaar?
Wat ik zou willen is taboes te doorbreken. Mensen verder laten kijken dan hun neus lang is. Laten zien dat mensen met een verstandelijke of lichamelijke handicap dezelfde dagelijkse dingen tegenkomen als iedereen. Alleen moet je soms wat creatiever zoeken naar oplossingen. Mijn doel is mensen een stukje bewustwording aan te reiken, een prikkeling om de dingen die je in het leven tegenkomt van de andere kant te bekijken.
Wie ben ik? Mieke van Oss.
Een vrouw, een moeder, een consument, een partner, een gehandicapte, een collega, een cliënt, een buurvrouw, een toeschouwer, een deelnemer, een toevallige voorbijganger, een vriendin. Een MENS.
Reactie schrijven