Je kent ze waarschijnlijk wel, die snoepjes, Napoleons. Van die harde ballen met dat lekkere zure spul erin. Ik kan het nooit laten om er dan op te bijten, zodat je gezicht in een spontaan spasme
trekt van de zurigheid. Op een of andere manier vind ik dat lekker. Tot nu toe. Nu heeft het me een beetje genekt. Of gekraakt, het is maar hoe je het noemt.
Mijn hulp ging even boven de was doen. “Prima, geef mij maar een Napoleon, dan heb ik wat te snoepen”.
In een poging om een mini- orgasme in mijn mond te creëren had ik die bal tussen mijn kaken geklemd. Nou ben ik een behoorlijke doorbijter over het algemeen, maar helaas lukte het dit keer niet.
Daar zat ik dan met een veel te grote bal tussen mijn kaken. Letterlijk 'onthand' vanwege mijn hoge dwarslaesie. Niemand in de buurt om dat ding er tussenuit te wurmen. Maar ik geef niet
gauw op, dus dat heb ik nu ook niet gedaan. Eerst maar een poging tot sabbelen. Een natte trui van de zever en nog steeds een te grote bal tussen mijn gebit. Uitspugen lukte niet. Bellen was geen
optie, want SIRI verstaat mij niet met mijn mond vol. En klikken met mijn kin lukte niet door de vreemde houding van mijn kaak. Toch nog eens proberen om kracht te zetten en jawel, de aanhoudster
wint! KRAK. Bal kapot, kort moment van ultiem geluk vanwege de zure ontploffing in mijn mond. Een héél kort moment van geluk, want meteen is daar een intense pijn. De kracht waarmee ik door heb
gebeten heeft als gevolg een ontwrichte meniscus in mijn kaakgewricht.
Een paar weken, veel pijnstillers en een dieet van heel veel pap en pudding later is het uiteindelijk toch weer goed gekomen. Voor mij geen Napoleons meer, ik vind er geen bal aan!
Reactie schrijven