Voetjevrijen

Samen met Marcel, een oude liefde uit een heel ver verleden lunchen. Gezellig idee. Maar hoe gaan we dit in de praktijk uitvoeren? Ik al 16 jaar in een veel te hoge rolstoel, Marcel ondertussen in een veel te lage rolstoel. Twee gelukkige pechvogels. Handig dat Marcel nog kan staan want anders wordt het voedsel werpen. Ik dacht; ik kies iets makkelijks waar hij minder werk heeft wat betreft mij ‘voeren’. Want zo ziet het er altijd wel een beetje uit als iemand mij eten geeft, zeker in het openbaar. Ik zal nooit soep of spaghetti bestellen want dat is echt hels. Tja, eten met zonder handjes blijft een ding.

Dus ik dacht een makkelijk gerecht te bestellen met bief en wat stukjes brood. Dat waren dus drie grote dikke lappen brood met daar boven op een berg sla en daarboven op nog allerlei kleine stukjes vanalles-wat-dingetjes die niet op je vork blijven zitten. 

Verrukkelijk, dat wel, echt SMULLEN.

Ik had bij de aanblik meteen al medelijden met Marcel, succes jongen! Voor de zekerheid maar een scherp mes erbij besteld om te ‘zagen’.

En dan het volgende obstakel; niet alleen het snijden is een uitdaging of het stapelen op de vork. Nee, hoe kom je bij mijn mond? Je zit met een tafel die zijn poot stijf houdt.

Met twee rolstoelen tegen over elkaar, dan wordt het echt gooien, dus dan maar naast elkaar met de wielen in elkaar; het nieuwe voetjevrijen. De zuster mag vanavond op zoek naar kruimels en de kleine stukjes vanalles-wat-dingetjes die hoogstwaarschijnlijk ergens in mijn bh terecht zijn gekomen. Maar het is gelukt! Gezellig kunnen buurten en ook nog wat eten naar binnen kunnen schuiven, wie doet ons wat? 

Ik denk dat onze volgende afspraak alleen maar drinken gaat worden ‘net as vruuger’ of een worstenbroodje of zo ha, ha.

Hopelijk zijn tegen die tijd de afdrukken van mijn beensteunen weer van zijn scheenbeen verdwenen…