-Komen en gaan-

Mensen komen en mensen gaan, maar mijn dwarslaesie blijft altijd bestaan. Telkens als er veranderingen binnen mijn zorgteam plaatsvinden, geeft dat onrust.

Goede zorg is noodzakelijk om te voorkomen dat er vervelende dingen met je lijf gebeuren, zoals decubitus of ontregeling. Hoe stabieler jouw team, hoe meer rust dat geeft. Er kan altijd iets misgaan en ik blijf ook altijd kritisch meekijken naar mijn zorg. Maar als mensen er langere tijd zijn, werkt het makkelijker samen.

In de afgelopen zestien jaar zijn er al veel veranderingen geweest. Een thuiszorg die failliet gaat waardoor je opeens allemaal nieuwe mensen rond je bed hebt staan. Maar altijd komen en gaan er mensen en ik blijf het lastig vinden. Dan ben je gewend, en dan gaat iemand weer. Door de intensieve zorg die ik krijg, soms drie uur lang, wordt er meer dan alleen maar het weer besproken.

Nu gaat er bijvoorbeeld iemand weg die veertien jaar mijn zorg heeft gedaan, met wederzijds plezier. Er kwam iets op haar pad waar ze geen nee tegen kon zeggen en ik geef haar groot gelijk. Voor mij betekent dat echter wel weer een nieuw gezicht inwerken. 100.000 vragen beantwoorden die ik in de afgelopen jaren minstens 2.000.000 keer beantwoord heb. Ik weet soms niet waar ik de energie vandaan moet trekken. Naast het feit dat ik een beetje in rouw ben omdat ik iemand verlies waar ik ontzettend aan gehecht ben, is het ook altijd weer confronterend als er iemand gaat.

Grote veranderingen brengen mij van slag, halen me uit mijn functioneren. Heeft de thuiszorg voldoende mensen om mijn zorg te garanderen? Kan ik nog thuis blijven wonen als dat niet zo is? Die onzekerheid schuift naar de achtergrond als alles weer een tijdje stabiel is, maar zal nooit verdwijnen. Dit zal mijn hele dwarslaesie-leven zo blijven. Die onzekerheid blijft altijd bestaan.