Als je mijn kinderen (jong volwassen ondertussen) zou vragen wat ze het meest vervelend vinden aan mijn dwarslaesie-situatie, dan is het die constante stroom van mensen in huis. Het gebrek aan privacy. Dat krijg je als je volledig zorg afhankelijk bent en ook nog een gezin hebt. En dan krijg je onverwacht bezoek, dat altijd lijkt samen te vallen met een gepland zorgmoment. Dus dan ben je halverwege in een gesprek en staat er een zuster op de stoep die ingepland staat voor een kopje thee en het toiletritueel. Ik wil dat ook niet altijd aan mijn bezoek vragen en vind het vervelend om die zuster weg te sturen. Maar dat betekent wel dat het gesprek onderbroken is. Sterker nog, soms voelt mijn bezoek zich dan te veel (omgekeerde wereld) en vertrekt. Terwijl ik wel graag mijn bezoek over de vloer wil en ook spontaan! Niks persoonlijks naar degene die mij komen helpen. Het is voor hen ook een ongemakkelijke situatie. Maar het komt soms allemaal zo knullig uit. En weet je wanneer ik wél privacy heb? 's Nachts! Tussen 23:00 uur en de volgende ochtend is het zalig rustig, maar ja, dan lig ik te pitten. Typisch, toch? En overdag? Dan voel ik me soms gewoon sociaal uitgeknepen vanwege al die zorgmensen over de vloer. Wat helemaal niet goed is, want zo raak je in een sociaal isolement. En dat is helemaal niet wat ik wil. Maar ik ben wel echt heel erg moe soms. En ik snap dat mijn bezoek denkt; laat maar ik kom wel een ander keertje, maar dat andere keertje komt er vaak niet van! Dus, als je toevallig binnenwaait en er staat een zorgverlener op de stoep, weet dan dat die binnen de kortste keren weer weg is. Blijf alsjeblieft hangen, ik vind het juist gezellig. Mijn leven is zo strak gepland, spontane momenten zijn een verademing!
Reactie schrijven