-Halleluja-

Gisteren kwam ik terug van een feestje, het was nog net licht. Een meisje van een jaar of 18 fietste voorbij. Niks bijzonders, dacht ik. Totdat hetzelfde meisje kwam teruggefietst en stopte. Ik dacht: er is iets mis. Wat bleek? De Heer had haar ingegeven dat ze met mij moest praten. Mijn sceptische ik dacht meteen: heeft de Heer niks beters te doen op vrijdagavond? Maar blijkbaar niet. Ze wilde me vertellen hoeveel God van mij houdt en dat er altijd nog kans is op genezing. Na 19 jaar verlamd zijn, vind ik die uitspraken moeilijk te slikken. Vertel me alsjeblieft niet dat de Heer een bedoeling heeft met mijn situatie.

Daar geloof ik niet in. Ik geloof in de kracht van mensen en het geluk dat in jezelf zit.

Daar ben je niet afhankelijk van anderen voor.

Afijn, respect voor iedereen die iets gelooft, maar val mij er niet mee lastig.

Het meisje vroeg of ze voor mij mocht bidden. Als dat voor jou goed voelt, moet je dat doen, zei ik. Ze wilde dat ter plekke doen. Dus na een uitgebreid gebed en een handoplegging hobbelde ik verder naar huis. Mezelf afvragend: zit mijn portemonnee nog in mijn tas? Ik weet het, ik ben erg sceptisch. Maar wie bedenkt zoiets om tien uur ’s avonds midden op straat? Mijn tas was nog compleet en is sowieso niet zo interessant. Je gaat naar huis met lege katheter zakken, duct-tape en tyraps. Ze had ook een tip, een app om de Bijbel te lezen. Op mijn vraag of ik God ook even kon appen had ze geen antwoord. Slechte wifi daar? Het was lief bedoeld, maar nee, ik werd niet volledig genezen wakker, gewoon nog steeds verlamd. Misschien had ik toch Zijn nummer moeten vragen…