Het is weer januari. Dat betekent terugkijken en vooruitkijken. En als je zoals ik vooruitkijkt, word je daar niet per se vrolijk van. Nee, eerder een beetje nerveus. Want je maakt je zorgen. Zorgen over de wereld, het klimaat. Ik bedoel: Wat als je van die plastic afvalberg in de oceaan een leuk huisje kunt maken, want dat is straks de enige oorlog- of orkaanveilige, betaalbare optie. Ik bedenk maar wat.
Zorgen over de zorg. Vanmorgen, tijdens mijn dagelijkse poetsbeurt, had ik het erover met de zuster. In het kader van privacy mag ik natuurlijk geen namen noemen, vandaar ‘de zuster.’ Maar ook zij zat er een beetje mee. Ze zei: “Ik moet er niet aan denken hoe het later is als ik zelf zorg nodig heb.” Dus toen hebben we samen een soort toekomstbeeld geschetst. Een klein doorkijkje naar de zorg in, laten we zeggen, 2050.
Ik zie het al voor me:
‘Goedemorgen, zuster.’
‘Dag, cliënt 25374.’
‘Weet je nog, vroeger?’
Vroeger toen we nog iets zagen omdat we nog een bril konden betalen? Of vroeger, toen je billen nog liefdevol met een washand werden gewassen in plaats van dat je in een of andere Zorg-Wasstraat werd geslingerd. “Wel de luxe variant, hoor, met conditioner.” Vroeger, toen je kinderen gewoon kinderen waren en geen oververmoeide mantelzorgers die naast het werk, de kids en hun burn-out ook nog jou moesten tillen. Vroeger, toen het leven simpel was. Geen smartphones, geen stress, en de dinosaurussen nog gezellig door de tuin liepen.
Vroeger toen ik me nog kon herinneren hoe het gisteren was. Maar goed, vooruitkijken kan gelukkig niet ver. Het brengt angst met zich mee. En angst… daar krijg je rimpels van. Die je natuurlijk niet meer mag laten weglaseren, want de Zorg-Wasstraat draait al op de noodaggregaten. Misschien is dat de oplossing. Geen lange termijnplannen, gewoon één dag tegelijk. Dus ja, ik kijk vooruit. Maar vandaag alleen nog tot de lunch.
Reactie schrijven