Eindelijk weer in mijn rolstoel!
Ja, veel mensen zullen denken: Hoe kun je nu BLIJ zijn dat je in een rolstoel zit? Nou, na twee maanden verplicht bedrust, ben ik heel blij dat ik mijn trouwe 4-wieler weer onder mijn gat heb! Mobiliteit maakt mijn wereld stukken groter en dus prettiger. De zon schijnt, en ondanks dat het twee graden onder nul is, wie doet me wat? Daar denkt mijn grote, electrische vriend anders over. Bij de eerste klik op de aan-knop hoor ik een doffe “tonk”. En dat was het. Verder geen enkel teken van leven meer. Kei dood. Alsof hij boos is dat ik hem zo lang in een hoekje van mijn kamer heb laten staan.
Ik word er emotioneel van en bel enigszins in paniek de 112 voor de rolstoelen, die ik maar even Firma X zal noemen. Ze kunnen gelukkig redelijk snel komen. Jammer genoeg komt voor dit soort reparaties nooit mijn favoriete medewerker van Firma X. Die is meer van het knutselen met kussens enzo. Anders zou ik regelmatig, lichtelijk verliefd, met gemak mijn 4-wheels in de prak rijden. Me verheugend op het bezoek van deze bijzonder aantrekkelijke man, met een geweldig gevoel voor humor. Te mooi om waar te zijn, vast en zeker getrouwd. (Ik zal geen namen noemen, maar dankzij facebook heb ik wél een weddenschap met de zuster gewonnen, toen de beste man inderdaad getrouwd bleek te zijn.) Dit klinkt behoorlijk ontrouw aan mijn rollende racewagen, besef ik nu.
Ik dwaal af. Nee, voor dit soort reanimaties sturen ze meestal het type mannen, die ervan uit gaan dat je met een lichamelijke beperking, tevens geestelijk het een en ander aan schroefjes mist. En dat je in een rolstoel zit, en dan ook nog vrouw bent, dan ben je in hun ogen meervoudig gehandicapt. Na een scala aan denigrerende vragen (Staat hij wel aan, ‘mevrouwtje’? Is hij wel opgeladen? Heb je hem van de rem afgezet?) komt de beste man tot de conclusie dat de accu toch echt kapot is. Geen reanimatie maar een compleet nieuwe accu. Mijn rolstoel ondergaat een geïmproviseerde open hartoperatie, om vervolgens geheel vernieuwd met een nieuwe accu er weer tien jaar tegen aan te kunnen. Dat was tenminste de bedoeling. Eenmaal weer dichtgemaakt geeft hij echter nog steeds geen kik. “Tja mevrouwtje, dan wordt het toch een ingewikkelder verhaal …” Ik zie de bui al hangen, rolstoel naar de fabriek, Mieke weer terug op bed. Uit pure frustratie knal ik eruit: “Staat hij wel aan ‘meneertje’?” “Euh, owja, dat is natuurlijk ook wel handig …”
Reactie schrijven