Er is altijd veel discussie over toegankelijkheid of rolstoelvriendelijkheid. Ga maar eens in een rolstoel naar een concert om daar tussen 10.000 mensen met de wielen in elkaar gehaakt op een platform van 4 bij 4 te staan. Zogenaamd voor de brandveiligheid (alsof dat hoopje rolstoelers weg kan komen tussen die mensenmassa).
Ik ga persoonlijk liever naar een festival. Daar kijkt blijkbaar niemand om naar brandveiligheid en kun je gewoon rustig in je eigen tempo gaan en staan waar je maar wil. Het is dan wel te hopen dat de houten vloer een beetje waterpas ligt en je niet met je banden (of voor de duwers onder ons: handen) vol splinters op huis aan moet. In de stad, met vervoer, of gewoon bij iemand op bezoek, overal zijn er wel obstakels of drempels te bedenken. Hoe je daarmee omgaat, maakt een groot verschil. Als je de uitdaging erin kunt zien is er ook geen probleem. De meeste drempels zitten in je hoofd. Tenminste bij mij wel.
Hulp vragen is een van de grootste drempels, maar tegelijkertijd eigenlijk de beste remedie om over de meeste drempels letterlijk en figuurlijk heen te komen. Soms heb ik daar geen zin in en beperk ik mezelf door ergens niet naartoe te gaan. Met het smoesje dat vandaag niet zo’n goede dag is, het weer niet zo best is of mijn accu bijna leeg. Het stomme is dat iedereen daar ook nog begripvol op reageert. Wat ik juist het meeste nodig heb om over bepaalde drempels heen te komen is een flinke schop onder mijn kont! Geen smoesjes, geen begrip, no mercy.
En als ik merk dat ik het weer wat moeilijker vind om “drempels te nemen”, dan kan ik altijd naar de Hoge Randweg hier in Volkel. Een straat met 11 drempels, vervloekt door iedereen. Met mij in de bus, stuiterend met mijn hoofd tegen het plafond. Maar wel een perfecte manier om vol trots tegen jezelf te kunnen zeggen: “ik heb vandaag weer flink wat drempels overwonnen!”
Reactie schrijven