-Rotterdam-

“Ik ga alleen met de trein naar Rotterdam.”
Geshockeerde reacties in mijn omgeving: Wát ga je doen?
Voor mensen zonder lichamelijke beperking misschien een eitje, voor mij een nieuw avontuur.
Mijn omgeving maakte zich erg druk over alle beren die zij op de weg zagen. Wat als je niet in de trein kan? Is er wel iemand die je helpt? Wat als je tas gepikt wordt?
Ik had er vooral heel veel zin in.
Iemand zou me naar station Eindhoven brengen en ’s avonds weer ophalen. De treinreis wilde ik alleen doen: spannend, grenzen verleggen, nieuwe uitdaging aangaan.  Even geen zorg om me heen maar bijna zelfstandig op “eigen wielen” staan.  Mijn nicht woont in Rotterdam en het plan was: een dagje rondhobbelen in dit levensgrote monopoliespel (Ga via Dorpsplein naar Coolsingel!).
Dapper rijd ik station Eindhoven binnen. De baliemedewerker voelt zich meteen tamelijk onbehaaglijk als hij mijn portemonnee uit mijn tas vol gereedschap en katheterzakken mag graven. Tja, mijn handtas is niet echt lady-like, flinke tegenvaller voor degene die hem had wil jatten…
Goed, kaartje betaald en op weg naar de trein. In, achter, over en onder het station door vanwege verbouwingen, maar op het perron stond netjes een platform klaar en kon ik gemakkelijk de trein in.
Er werd aan het station in Rotterdam doorgegeven waar ze mij weer uit de trein konden plukken, hoppa: There we go!
De eerste meters gingen feilloos.  Apetrots zat ik daar, in een “hokje” van 2 bij 3, (eigenlijk ben ik anti-hokjesdenken) tussen twee wagons in, helemaal alleen.
Toen de trein vaart begon te maken veranderde mijn euforische stemming eventjes in lichte paniek.
Helemaal niet aan gedacht dat een trein hobbelt, over wissels rijdt en ook door de bocht moet!
De wielen van de rolstoel staan normaal vastgeklemd, maar in een trein dus niet.
Alle beren op de weg die ik niet had willen zien stonden ineens recht voor mijn neus!
Gelukkig hielp de zwaartekracht een beetje om mijn slordige 250 kilo (Rolstoel inclusief Mieke) op zijn plek te houden. Na de eerste stop in Tilburg droogde het angstzweet een beetje op en begon mijn zelfvertrouwen weer te groeien.  Ik stond nog steeds op dezelfde plek en was niet uit de rolstoel gestuiterd.
In Rotterdam werd ik netjes uit de trein geholpen en naar de ontmoetingsplaats gebracht waar mijn nicht stond te wachten. Missie geslaagd!
“Hoe is het gegaan?”
“Super goed, EITJE!!!”
Toch maar meteen even naar het uitermate bezorgde thuisfront gebeld om te laten weten dat ik heelhuids, inclusief tas, in Rotterdam stond.