Het is weer januari. Dat betekent terugkijken en vooruitkijken. En als je zoals ik vooruitkijkt, word je daar niet per se vrolijk van. Nee, eerder een beetje nerveus.
Het is toch niet te doen, mensen. Letten op wat je eet? Kom op, je hoeft de televisie maar aan te zetten en overal is eten: reclames over eten, kookprogramma’s, eetwedstrijden, boodschappenreclames.
Al een jaar probeer ik een weekje vrij te plannen. Geen grootse plannen, niks luxe, geen vliegreis naar de zon. Nee, gewoon even rust, de agenda leeg, geen mensen aan m’n hoofd.
Oké, dames van rond de 50. Laten we even eerlijk zijn: we lopen allemaal de hele tijd maar als een malle rond te sjouwen om te proberen alle ballen in de lucht te houden.
We klagen altijd zo snel als er iets misgaat, hè? Echt typisch. Maar goed, laten we nou eens focussen op wat wél goed gaat, want dat doen we veel te weinig.
Gisteren kwam ik terug van een feestje, het was nog net licht. Een meisje van een jaar of 18 fietste voorbij. Niks bijzonders, dacht ik. Totdat hetzelfde meisje kwam teruggefietst en stopte. Ik dacht: er is iets mis. Wat bleek?
Even een vrouwendingetje, dames en heren. Ik begin het eindelijk te snappen. Always. Wat een naam, zeg. Het is net alsof je een abonnement hebt afgesloten, zonder optie om op te zeggen.
Een onderwerp dat ons allemaal raakt of zal gaan raken: de zorg voor onze ouders. Of je het nu wilt of niet, op een dag komt het moment dat je ouders niet meer zelfstandig kunnen wonen.
Soms zie je zo'n herinnering voorbijkomen op Facebook en dan denk je, verrek, dat is inderdaad al een tijd geleden gebeurd! Het ging over mijn rolstoel...